Privé publiek
“Het is net alsof Frodo hier elk moment kan binnenlopen,” zegt I. We staan bij de opening van een expositie met foto’s en gedichten over de impact van Frodo’s fatale ongeluk. Dus naar binnen lopen zal hij niet zomaar doen. Maar I’s gevoel is heel herkenbaar. Hier loopt een deel van de mensen die ook naar zijn huwelijk zouden komen.
Vereeuwigd
Frodo is nu nog eens vereeuwigd met zijn Simone. Zo jong en pril als hun relatie was, in beider naastenkringen was men overtuigd dat deze relatie blijvend zou zijn. Al na een paar maanden. Toen reden ze samen in een polder in een ijskoude boerensloot op oudjaarsdag 2008. Een paar dagen later stierven ze: apparaten op de Intensive Care werden uitgeschakeld en voor de naasten begon het echte rouwen.
De foto’s zijn van Simones zus Andrea Stultiens. Ze legde liefdevol en heel feitelijk vast hoe haar zus in het ziekenhuis lag, overleed, werd afgelegd, en naast Frodo begraven. Gedichten zijn van Vrouwkje, die in Frodo een trouwe beste vriend verloor. Zij dichtte over de dagen in het ziekenhuis en het jaar na zijn overlijden. Twee vrouwen die in hun radeloosheid en machteloosheid over dit ongeluk gingen doen waar ze goed in waren.
Voyeur
Daags voor de opening vroeg Vrouwkje of ik wilde komen fotograferen. Uit mezelf zou ik dat nooit hebben gedaan. De tentoonstelling zou – dat kon niet anders – wonden openrijten die nog niet geheeld waren. De bezoekers zouden naast mensen uit de Utrechtse literaire wereld en fotografiewereld vooral nabestaanden zijn, familie van haar en van hem. Vrienden. Hun opengereten wonden vastleggen en publiceren voelde als voyeurisme.
En toch ben ik er, met mijn camera. Want Intensive Care gaat niet alleen over de dood, maar zeker ook over het leven. Net als Vrouwkje en Andrea hebben de bezoekers van de opening allemaal deze crash in hun eigen leven overleefd. En hoe. Er is een zwangere vrouw, zwanger uit een relatie die tussen nabestaanden begon. En degenen voor wie het allemaal teveel was, die hebben ervoor gekozen om er niet te zijn.
Aanwezig
Ja, hij zou hier zomaar kunnen binnenlopen. Sterker nog, hij voelt hier heel aanwezig. We associëren alle mensen hier met hem. We dragen hem, en haar, allemaal met ons mee. En dan schiet het door me heen: als hij er nog was, zou hij – en niet ik – gevraagd zijn om de foto’s te maken vandaag.