Klamme handen in een trouwzaal

Ja, ik kom er eerlijk voor uit. Toen we daar in die trouwzaal zaten en ik mijn derde geheugenkaartje niet kon vinden, zat ik best even in de rats. Daar was bij het inpakken van de tas toch iets fout gegaan. 

Alles heeft een vaste plek. Batterijen in een voorvakje, batterijladers in een ander vak. Lenzen, flitser en camera in het hoofdvak. Geheugenkaartjes in een voorvakje. Altijd. Behalve nu. 6GB aan foto’s al geschoten, en nog uren van gezelligheid voor de boeg. En de camera die me vertelde dat er geen ruimte meer is voor extra beeld. Oei.

Terwijl de plechtigheid vorderde, besloot ik ruimte te winnen door de mislukte foto’s alvast er tussenuit te halen. Het goede nieuws was dat er weinig foto’s echt op het LCD-schermpje van de camera al echt als mislukt uitzagen. Het slechte nieuws was dat ik nu dus ook maar weinig ruimte voor extra plaatjes kon terugveroveren.

Dus toch maar even goed zoeken nog. Hopen dat mijn gerommel en binnensmonds gevloek niet teveel zou opvallen. Onder een van de lenzen vond ik uiteindelijk toch het kleine platte doosje met daarin het extra geheugenkaartje. Helemaal de verkeerde plek. Maar in elk geval wel in de goede tas – de mijne. Die onder de goede stoel – ook de mijne – stond. Ik kon weer even toe.

En mijn transpiratievlekken kon ik toeschrijven aan de warmte in de zaal.