Liefhebberij

 

Fotografie is een liefhebberij van me. Het is er een waar ik al veel in heb geïnvesteerd: ik volgde diverse fotografie- en portretcursussen (bij het Utrechts Centrum voor de Kunsten), spendeerde veel aan fotorolletjes en lenzen, en stak vooral veel tijd in de hobby. Zo gaat dat met liefhebberijen.

Instructieboekje

Mijn eerste spiegelreflexcamera was een Pentax P30. Een halfautomatische camera zonder autofocus, die ik helemaal handmatig kon instellen. Ik kocht hem achttien jaar geleden, tweedehands, tijdens een vakantiebaantje van mijn werkgever. Het toestel – met drie lenzen, een flitsertje, koffer én een uitgebreid instructieboekje, lag daar ongebruikt in een kast. Baas had een nieuwere camera (eentje mét autofocus) en gebruikte deze niet meer. Ik kon de P30 voor een schijntje kopen, meteen meenemen, en vanaf dat moment werd fotografie mijn liefhebberij. 

Generaties

Inmiddels zijn we generaties verder. Ik heb meer lenzen, en (digitale) camerahuizen gekocht. Toch heb ik de P30-body nog wel. Maar sindsdien kocht ik twee autofocus-camera’s en twee digitale behuizingen, allemaal Pentax. Ben het eerste systeem altijd trouw gebleven. En nog steeds enthousiast over de mogelijkheid om oude lenzen op nieuwe toestellen te gebruiken. Dat geeft ook vertrouwen naar de toekomst. Ik verwacht dat mijn lenzen ook op nieuwe camera’s zullen passen.

Momenten

Mijn vrienden weten dat ik graag mijn camera meeneem. Ik leg al jaren graag bijzondere momenten vast, fotografeerde in de afgelopen maanden een kat vlak voordat ze naar een nieuw thuis ging, en een vriendin toen ze met haar mede-danscursisten een voorstelling gaf. Enkele keren zat ik tussen het publiek van musicals van First Row Entertainment. Dat doe ik graag: theaterfoto’s en informele portretten tijdens feesten.

 

(meer hier)

Onvoorbereid

Op onvoorbereide momenten zijn mensen het mooist. Er is een foto waar ik zelf op sta, in kamerjas, haar in de war, en ik geloof zelfs met de slaap nog in de ogen. Ongeschoren. Mijn toenmalige vriendin maakte hem. De foto werd de favoriet van mijn moeder. En de mooiste foto’s die ik van mijn dochter maakte, waren toen zij niet in de gaten had dat ik ze maakte: in de tijd dat ze nog niet besefte wat een fototoestel was.

Verzoek

En vorige week werd ik uitgenodigd om op een bruiloft de officiële reportage te maken. Ik vind dat spannend: zo’n dag komt nooit terug dus de foto’s moeten in een keer goed zijn. Ik denk dat ik het kan, maar ben toch nerveus: heb ik geen nieuwe batterijen nodig voor de camera? Misschien toch de camera maar eens laten servicen?

Piekfijn

Laat het bruidspaar zich maar opdoffen. Dan zorg ik dat de camera en lenzen piekfijn in orde zijn. Opgepoetst, vol energie. Extra geheugenkaartjes met ruimte voor een heleboel foto’s. Ik bereid het voor zoals een liefhebber zijn apparatuur vertroetelt. Ik sluit niet uit dat ik vergeet mezelf te scheren. Of dat er slaap in mijn ogen zit. Maar niet in de lens!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *